Vanaf de lagere school kwam ik in een Franstalige familie terecht. Ik was gefascineerd door deze vreemde taal en wilde weten hoe het in elkaar zat, hoe het Frans verschilde van het Nederlands en wat de ‘regels der verandering’ waren. Zo redeneerde ik als 7-jarige: ‘kat’ wordt ‘chat’, dus het Frans verandert de ‘K’ in ‘CH’. Helaas (of net gelukkig) kwam ik er al snel achter dat het zo simpel niet was.
In het middelbaar zat ik in de richting Latijn Moderne Talen aangezien ik goed was in talen – behalve Engels dan, dat verbeterde gelukkig vanaf de universiteit dankzij streaming, cursussen en dergelijke meer. Mijn Latijnse vertalingen kregen altijd complimenten van de leerkracht. Niet per se omdat ze lieten zien dat ik de grammatica doorzag, verre van, maar voor de esthetische waarde. Ze mochten dan niet helemaal correct zijn, de essentie was er wel, plus een vleugje schoonheid. Uiteraard was mijn Franse grammatica uitstekend, mocht er daar enige twijfel over bestaan.
Rond het begin van het middelbaar begon ik ook meer te schrijven, waarvoor ik ook geprezen werd. Alleen, door mijn enthousiasme en flow lette ik niet op mijn spelling en de dt-regels. Pas toen we in het tweede jaar een kortverhaal moesten schrijven voor Nederlands en deze vol rood terugkwam, gingen mijn ogen open. Hoe kan mijn schrijfstijl, verhaal en origineel en geniaal plot buizen terwijl ik tot dan toe altijd zulke loftuitingen kreeg? Gewoon door spelfouten? Hoe durft de leerkracht mij dit aandoen! Wacht maar, dit gebeurt mij nooit meer!
En zo geschiede. Ik werd een taalnazi. Geliefd onder de schrijvers, vertalers, uitgeverijen, bedrijven en overheidsinstanties. Verketterd door familie, vrienden en het hele internet.
Uiteraard moest ik verder studeren. Ik twijfelde tussen Taal- en Letterkunde Frans-Spaans, Filosofie en Psychologie. Met filosofie zag ik niet direct een carrière. Voor psychologie moest je ook nog statistiek kunnen. Laat mijn valkuil net wiskunde zijn. Daarbij wilde ik niet een van de zovele stereotype studenten zijn die door middel van de opleiding haar eigen problemen wilde oplossen.
Ik hield sowieso van Frans en wilde ook Spaans leren, omdat het mijn droom was, en nog steeds is, om naar Spanje te emigreren. Spanje voelt aan als een thuis voor mij. Met talen gaat de hele wereld voor je open en kan je veel richtingen uit. Middelbare schoolleerkracht wilde ik absoluut niet worden. De doorsnee leerling is niet gemotiveerd om deze taal te leren, dus zag ik mijn passie en enthousiasme al gauw doven in dat scenario.
Het was me van in het begin al duidelijk: na de bachelor zou ik overstappen op de Master Vertalen. Ik wilde namelijk literair vertaler worden. En zo kon ik ook mijn eigen fantasyboeken vertalen! Helaas kwam ik tijdens de opleiding te weten dat je met literair vertalen niet kon overleven. De woordtarieven zijn daarvoor nu nog steeds te laag. Tenzij je met een rijke vent trouwt. Maar hey, ik wil niet trouwen voor het geld, maar voor de liefde! Met een deeltijdse job voor een vast inkomen is deze droom wel mogelijk. En daar ga ik voor!
